Trek de stoute schoenen aan. Waarom durven doen altijd rendeert.

Je kan blijven wikken en wegen. Ergens al maanden of zelfs jaren tegenaan hikken. Telkens besluit je het niet te doen. Niet die beslissende stap te zetten. Uitstellen. Herkenbaar gevoel? Ik kan een boek vullen van dromen die mijn hoofd nooit hebben verlaten. Geweldige ideeën die nooit zijn gerealiseerd. Onder het mom van ‘ik doe liever één ding goed, dan allerlei dingen half’ probeer ik ingevingen in de kiem te smoren. Morgen is er weer een dag. De tijd is er niet rijp voor. Toch? Er is één ding erger dan te blijven uitstellen. Dat iemand anders dit niet doet. Weet je nog, dat geweldige idee dat jij ooit had? Die droom die je wilde verwezenlijken zie je nu overal, maar de afzender is iemand anders. Au. Dat steekt. Het gaat niet om geld of het de ander niet gunnen. Het is het gevoel van de boot te hebben gemist terwijl jij ooit met de bouwtekeningen op de scheepswerf stond.

Waarom niet gewoon beginnen met de eerste hamerslag? Dat je ‘gewoon’ wel die stoute schoenen aantrekt. Om uiteindelijk dat te doen wat je niet durfde te doen. Weg met de ratio. Weg met het uitstellen. Je gevoel overwint. Je optimisme, je enthousiasme zegevieren. Go for it.

Al jaren ben ik abonnee op de Trouw. Geweldige krant met veel aandacht voor duurzaamheid, natuur en onderwijs. Doordeweeks komt ie binnen op de tablet, in het weekend is het vallen van de dikke zaterdageditie meestal mijn wekker. En elke zaterdag opnieuw zie ik de rubriek staan: ‘Buitenmens’. Altijd een prachtige foto van buitenmensen in hun natuurlijke habitat. In de begeleidende tekst hun beweegreden om naar buiten te gaan. Elke week opnieuw een ander verhaal, een andere setting, een andere motivatie. Het buiten willen zijn is de enige constante. Nou ja, er is nog één vorm van continuïteit: het gevoel dat PULLKA zo goed, zo natuurlijk past in deze rubriek. Deze outdoor training is ontwikkeld voor en door buitenmensen. Ik lanceerde de workout in januari 2018. Dat het de weken daaropvolgende vaak koud en onstuimig weer was, hinderde mij en de deelnemers niet. Althans, degenen die bleven kickten op veel wind, hagel of een stortbui. Juist ja, die mensen zijn er ook. Het zijn mensen die hun mentale en fysieke grenzen willen verleggen. Die uitgedaagd willen worden door de elementen. Niet zozeer door mij als trainer of door keiharde muziek, maar dankzij de natuur die dagelijks anders is. Het strand is hun speelveld en zij zijn hun eigen scheidsrechter. Zij bepalen zelf hun route, de hoeveelheid ballast, de snelheid. Maar niemand maakt het zichzelf makkelijk. Omdat ze stuk voor stuk weten dat zij hun eigen succes in handen hebben. En dat ze na anderhalf uur buiten sporten een paar dagen lang de winst krijgen uitbetaald; meer energie, beter slapen, een voldaan gevoel. Buitenmensen pur sang dus.

Tijd voor mij om de stoute schoenen aan te trekken en Trouw te benaderen. Dan slaat de twijfel toch weer toe. Ik ga mijn ambitie plat redeneren. ‘Waarom zouden ze zoiets plaatsen?’ en ‘Dit is toch helemaal niet interessant voor de gemiddelde Trouw-lezer?’ (alsof deze bestaat). Dan krijg ik een op papier briljante ingeving: ik vraag het aan één van de deelnemers om de Trouw te tippen. Dan komt het idee een stuk minder commercieel over. En kan iemand in eigen bewoordingen zijn/haar enthousiasme voor PULLKA beschrijven. Klinkt geweldig toch? De vaste deelnemers zijn immers je belangrijkste ambassadeurs. Daar kan geen enkele betaalde advertentie tegenop.

En toch doe ik het niet. Wie moet ik hiervoor vragen? Moet ik hen hiermee belasten? Wat gaat zo iemand dan schrijven? Twijfel knaagt en is irritant. Logisch dat je nu bijna gaat denken hoe PULLKA ooit van de grond is gekomen. De reden is simpel: mijn overleden kameraden Philip de Roo en Marc Cornelissen. Zij zijn mijn grote motivator om daden bij woorden te voegen. Vanuit een eerbetoon aan hen is uiteindelijk PULLKA geboren. Zij vormen elke dag opnieuw mijn motor om stappen te blijven zetten. Stappen die je soms met stoute schoenen moet nemen.

Een zondagmorgen, begin februari 2020. Ik neem een kop koffie en nietsvermoedend blader ik wederom door het katern ‘Tijd’ van de Trouw. Dan ligt het weer open; die vervelend inspirerende rubriek ‘Buitenmens’. Met weer zo’n geweldig beeld van topfotograaf Jörgen Caris. Als ik het nu niet doe, zal je zien dat ze over een paar weken de rubriek opdoeken. Weg kans. Ik denk aan Marc en Philip en besluit: ik verplaats mijn probleem naar een keuze bij iemand anders. In dit geval de redactie bij Trouw:

Den Haag, zondag 2 februari 2020,

Beste Jörgen en collega’s, 

Ik heb nog een tip voor jouw mooie rubriek ‘Buitenmens’ in de zaterdageditie van Trouw: PULLKA. Een nieuwe Nederlandse buitensport die is ontstaan uit een eerbetoon aan twee verongelukte vrienden, poolreizigers Marc Cornelissen en Philip de Roo. 

Op 6 april loop ik met enkele goede vrienden voor de vijfde keer van Hoek van Holland naar Scheveningen. Het is dan exact vijf jaar geleden dat onze vrienden vertrokken op wat later bleek hun laatste poolexpeditie.

Naast deze herinneringswandeling geef ik wekelijks trainingen aan buitenmensen in het Westduinpark/Zuiderstrand van Den Haag. Dit op woensdagavond en zaterdagochtend.

Meer info onder meer via https://www.pullka.com/pullka-het-verhaal/

Met hartelijke en sportieve groet, Diederik Veerman

Vijf dagen later word ik gebeld door Jörgen Caris van Trouw. Of het schikt om de volgende dag te komen fotograferen. Vet. Gaaf. Kicken. Weer een week later staat PULLKA pontificaal in de Trouw. Topfoto. Allemaal buitenmensen in de grootste sportschool van Nederland. Allemaal hun eigen grenzen aan het verleggen.

Soms overwin je een fysieke barrière. Soms kan het ook een mentale zijn. Welke het ook is: trek je stoute schoenen aan. Wat er ook gebeurt, het levert altijd iets op: rust, opluchting, winst, een nieuw doel…

Diederik Veerman, 17 februari 2020